„Obraz wart jest tysiąca słów” to hasło promujące grę DIXIT. Jej nazwa zaczerpnięta została z języka łacińskiego i oznacza „on powiedział / ona powiedziała”, zatem gra wbrew pozorom opiera się zarówno na słowie, jak i na obrazie. Równie ważne są jednak też skojarzenia, bowiem w każdej z tur jeden z graczy staje się bajarzem, narratorem. Wybiera jedną ze swoich kart i mówi słowo, zdanie, które do niej nawiązuje.
W szkole podstawowej karty najczęściej mogą być bazą wyjściową do ćwiczenia umiejętności pisania opowiadania. Uczniowie klasy IV a na zajęciach z języka polskiego także mieli możliwość zabawy kartami Dixit. Uczniowie zostali podzieleni na czteroosobowe grupy. Każdy wybierał dowolne dwie karty, na podstawie których wspólnie tworzyli historię. Ilustracje wpływają zatem na rozwój umiejętności formułowania wypowiedzi, do czego przyczynia się ich abstrakcyjny charakter. Dzięki takiej formie pracy, uczniowie dodatkowo stają się bardziej otwarci i odważniej się wypowiadają.
Taka współpraca uczy dyskutowania i argumentowania, pokazuje, że każdy może myśleć w zupełnie inny sposób, należy jednak to uszanować i znaleźć porozumienie. Co więcej, można czerpać z tego obopólne korzyści. Widać tu, że wykorzystanie kart DIXIT podczas lekcji pełni także funkcję wychowawczą, ponieważ uczy szacunku dla odmiennych poglądów kolegów i koleżanek. Pokazuje, że bez względu na to jak dziwne są czyjeś skojarzenia, ma on prawo je wypowiedzieć i nie zostać skrytykowanym.