„Jest Bóg nad nami więc i Polska będzie”
ks.gen. Stanisław Brzóska
158 lat temu, 22 stycznia 1863 roku wybuchło Powstanie Styczniowe, był to największy zryw niepodległościowy w epoce porozbiorowej. Powstanie Styczniowe wpłynęło na dążenia niepodległościowe Polaków.
Powstanie Styczniowe trwało w latach 1863 – 1864 i rozpoczęło się Manifestem Tymczasowego Rządu Narodowego. W walki zaangażowane były wszystkie warstwy społeczne, a powstanie ostatecznie pochłonęło kilkadziesiąt tysięcy ofiar i zyskało miano przełomu ideowo – społecznego w dziejach narodowych. W lutym 1863 roku rozszerzyło się na teren Litwy. Z Włoch, Węgier, Francji oraz Galicji przybywało wielu ochotników chcących wspomóc spotkanie. Zryw spotkał się także z szerokim międzynarodowym uznaniem oraz odcisnął się silnie na ówczesnych stosunkach międzynarodowych. Mimo wielu początkowych sukcesów, powstańcy zostali brutalnie spacyfikowani przez stronę rosyjską, która stosowała również zasadę odpowiedzialności zbiorowej wobec ludności wspierającej powstanie. Za udział w powstaniu, na zesłanie skazano około 38 tysięcy osób, a na śmierć co najmniej 669. Dlaczego więc doszło do wybuchu Powstania Styczniowego, do bezpośrednich przyczyn zalicza się wzrastający patriotyzm Polaków i chęć uzyskania przez nich większej autonomii. Również bezpośrednim impulsem do rozpoczęcia walk był ogłoszenie nadzwyczajnego poboru Polaków do armii carskiej tzw. branka. Walki powstańcze miały charakter wojny partyzanckiej. Nad przebiegiem działań czuwało polskie państwo konspiracyjne na czele z Rządem Narodowym.
Naszym zadaniem jest pielęgnowanie pamięć o uczestnikach i poległych w trakcie tych heroicznych walk z Imperium Rosyjskim. Powstanie, mimo klęski, jest ogromnym dziedzictwem, które wpłynęło na ukształtowanie kolejnych pokoleń Polaków.
